Franciszek Starowieyski
Franciszek Starowieyski był artystą zajmującym się rysunkiem, grafiką, malarstwem i scenografią. W latach 1949-1952 studiował malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, potem przeniósł się na ASP w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom w 1955 r. Ogromny wpływ na jego prace miała sztuka baroku, którą zajmował się również jako kolekcjoner.
W twórczości Starowieyskiego widoczne są inspiracje sztuką XVII wieku - zarówno tematyczne (fascynacja kobiecym ciałem, tematyką śmierci i przemijania), jak i formalne (upodobanie do kaligrafii, charakterystyczny światłocień i modelunek). Jednocześnie artysta sięgał do stylistyki surrealizmu, wtłaczając w swoje płótna fantastyczne i groteskowe postaci. Dzięki temu jego obrazy zyskują charakterystyczną metaforykę. Efekt jest pogłębiony przez wykorzystanie olbrzymich rozmiarów płócien - największa narysowana przez niego kompozycja to Pielgrzymka do świętego półkonia z 1986 r. o rozmarach 24 x 4m.
Olbrzymią popularnością cieszyły się plakaty teatralne i filmowe Starowieyskiego, powstające od połowy lat pięćdziesiątych. Stworzył on plakaty m.in. do: Końca Europy Wiśniewskiego, Tańca śmierci Strindberga, Ślubu Gombrowicza i Zdziczenia obyczajów pośmiertnych Leśmiana. Starowieyski był też autorem koncepcji Teatru Rysowania - spektaklu, podczas którego publiczność ma możliwość oglądać artystę w trakcie tworzenia. Pierwsze takie wystąpienie odbyło się w 1980 r.
Starowieyski był honorowany licznymi nagrodami, m.in. nagrodą Ministra Kultury w 2004 r. Swoje prace wystawiał w galeriach i muzeach na całym świecie. Był pierwszym artystą polskim, który miał indywidualną wystawę w nowojorskim Muzeum Sztuki Współczesnej - odbyła się ona w 1985 r.
Artysta zmarł 23 lutego 2009 r. w Warszawie.
ML
Fotografia: artysta plastyk Franciszek Starowieyski w ręczniku na głowie podczas gry w karty na terenie basenów Legii, lata 50/60, Narodowe Archiwum Cyfrowe, CC-BY-NC.
O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.
