Druga lokacja Lublina na prawie niemieckim
Historia osad ludzkich na terenach dzisiejszego Lublina sięga jeszcze prehistorii. Na Sławinie obok dzisiejszego Ogrodu Botanicznego UMCS odkryto cztery cmentarzyska. Najstarsze grobowce datuje się na 3000 lat p.n.e. W VI w. n.e. na wzgórzu Czwartek (w miejscu, gdzie obecnie stoi kościół pw. św. Mikołaja, pochodzący prawdopodobnie z X w.) istniała chroniona przez gród osada, powoli rozprzestrzeniająca się na okoliczne wzgórza.
Pierwszy pisemny przekaz o Lublinie pochodzi z 1198 r. Bolesław Wstydliwy, kiedy w 1257 r. lokował Kraków na prawie magdeburskim, prawdopodobnie uczynił to samo i z Lublinem. Jednak nie zachował się dokument, który mógłby to potwierdzić. Prawo niemieckie określało w całości sytuację prawną miasta oraz zawierało ogólne wytyczne dla jego topografii. Lokacja na prawie magdeburskim otwierała zazwyczaj nowy okres w dziejach miasta.
Ponownej lokacji Lublina dokonał król Władysław Łokietek 15 sierpnia 1317 r. Gród Lublina był wtedy otoczony tylko umocnieniami drewniano-ziemnymi, zaś część mieszkalna w ogóle nie była obwarowana. Król chciał prawdopodobnie stworzyć w Lublinie dobrze broniony ośrodek handlu, jednak sytuacja wewnętrzna i zewnętrzna państwa stawała tym planom na przeszkodzie.
Na lepsze czasy Lublin musiał czekać do 1341 r., do najazdu Tatarów. Został wtedy spalony, lecz - paradoksalnie - wpłynęło to korzystnie na jego rozwój. Ośrodek doczekał się wreszcie murów miejskich. Król ufundował również klasztor dominikanów, na miejscu drewnianego grodu wzniesiono zamek.
W 1370 r., kiedy umarł Kazimierz Wielki, Lublin był już znacznym miastem. Służył jako centrum handlu, strategiczna twierdza i baza wypadowa na Ruś.
TPPL
Zdjęcie: Dokument lokacyjny Władysława Łokietka dla miasta Lublina z 15 sierpnia 1317 r., Źródło: Archiwum Państwowe w Lublinie.
O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.
Pierwszy pisemny przekaz o Lublinie pochodzi z 1198 r. Bolesław Wstydliwy, kiedy w 1257 r. lokował Kraków na prawie magdeburskim, prawdopodobnie uczynił to samo i z Lublinem. Jednak nie zachował się dokument, który mógłby to potwierdzić. Prawo niemieckie określało w całości sytuację prawną miasta oraz zawierało ogólne wytyczne dla jego topografii. Lokacja na prawie magdeburskim otwierała zazwyczaj nowy okres w dziejach miasta.
Ponownej lokacji Lublina dokonał król Władysław Łokietek 15 sierpnia 1317 r. Gród Lublina był wtedy otoczony tylko umocnieniami drewniano-ziemnymi, zaś część mieszkalna w ogóle nie była obwarowana. Król chciał prawdopodobnie stworzyć w Lublinie dobrze broniony ośrodek handlu, jednak sytuacja wewnętrzna i zewnętrzna państwa stawała tym planom na przeszkodzie.
Na lepsze czasy Lublin musiał czekać do 1341 r., do najazdu Tatarów. Został wtedy spalony, lecz - paradoksalnie - wpłynęło to korzystnie na jego rozwój. Ośrodek doczekał się wreszcie murów miejskich. Król ufundował również klasztor dominikanów, na miejscu drewnianego grodu wzniesiono zamek.
W 1370 r., kiedy umarł Kazimierz Wielki, Lublin był już znacznym miastem. Służył jako centrum handlu, strategiczna twierdza i baza wypadowa na Ruś.
TPPL
Zdjęcie: Dokument lokacyjny Władysława Łokietka dla miasta Lublina z 15 sierpnia 1317 r., Źródło: Archiwum Państwowe w Lublinie.
O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.
